Βροχη

 Βροχή

Βροχή πέφτει σιγανά

η πλάση ανασαίνει.

Βροχή τα δάκρυα 

κι η σκέψη καταιγίδα.

Ο ήλιος αφόρητα καίει το πρωί,

τώρα ξαποσταίνει.

Στο στήθος αχτίνα φέγγει ακόμα

ουράνιο τόξο γίνεται η σταγόνα.

Η αστραπή γίνεται φιλί

το γκρίζο σύννεφο κορμί.

Κι η νύχτα  ατέλειωτο ξενύχτι.

Έπεσε το μακρύ της δίχτυ.

Ο αγέρας χαϊδεύει  τα μαλλιά.

Τραγούδι μες τη σιγαλιά

και μια νεράιδα γνέφει.

Έλα αγάπη, έλα ξανά.

Βροχή πέφτει σιγανά

η πλάση ανασαίνει.

Βροχή τα δάκρυα

κι η σκέψη καταιγίδα.

Ιωάννα Γ. Χρυσάκη

5/10/2019

(διαβάζεται και αντίστροφα απ΄το τέλος προς την αρχή )