Κριτικο εντυπωμα της Ιωαννας Γ. Χρυσακη για τα μυθιστορηματα του συγγραφεα Γιαννη Φιλιππιδη : "Το σπιτι με τις κλειδαριες " & "Εκεινος που ακουγε τις επιθυμιες των αλλων "

 Αυτήν την εποχή διαβάζω δυο βιβλία ταυτόχρονα, έφτασα στο τέλος.

"ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΙΣ ΚΛΕΙΔΑΡΙΕΣ "ΚΑΙ "ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΕ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ", δυο εξαιρετικά μυθιστορήματα του αγαπημένου συγγραφέα, Γιάννη Φιλιππίδη.

Η γραφή του Γιάννη Φιλιππίδη είναι νεωτεριστικά διανθισμένη με συναίσθημα, έντονες καθαρές εικόνες, παραστατική.

Ρέει αβίαστα σαν χείμαρρος, που σε παρασέρνει στα τρίσβαθα της ψυχής και της ανθρώπινης συμπεριφοράς σε όλες τις πτυχές της, όσο πολύπλοκες κι.αν είναι, ο συγγραφέας κατορθώνει με ιδιαίτερη ευκολία να εισχωρεί, σαν ικανός, πεπειραμένος δύτης στην Άβυσσο.

Ασθένειες ψυχιατρικές συνυφασμένες με την ευφυία, παιδικά τραύματα, βιώματα υπό καθεστώς πίεσης αλλά και σε Καθεστώς Χούντας, όπως στο βιβλίο του που με καθήλωσε από την πρώτη κιόλας σελίδα με την ερωτική ιστορία δύο καταπιεσμένων-στιγματισμένων νέων,  στην αρχή της ενήλικης ζωής τους, του πλούσιου γόνου Παύλου, που πάσχει από Σχιζοφρένεια και της Κατερίνας μιας φτωχής ορφανής από μάνα (πέθανε στη γέννα της ) και τα δύο ζηλόφθονα, μοχθηρά μεγαλύτερα αδέρφια της την κατηγόρησαν-στιγμάτισαν και διαπόμπευσαν στο χωριό γι' αυτό, όσπου δόλια εξαπατώντας τον άμοιρο, στοργικό τους πατέρα την "πούλησαν " ως ψυχοκόρη στο πλούσιο ζεύγος των Βαρλάσηδων, οι οποίοι νε τη σειρά τους αποζητούσαν μιαν αδερφή-προστάτη στον " ανήμπορο " γιο τους.

Η έλευση της Κατερίνας, ως υπηρεσίας αρχικά, της μεγαλοαστικής αυτής οικογένειας, με επικεφαλή τον αυστηρό εθνικόφρονα και οπαδό φανατικό της τότε δικτατορίας του 1967, Κο Παναγιώτη Βαρλάση, ο οποίος είχε φθάσει ως το κόκαλο της διαφθοράς με οικονομικές απάτες υποστηριζόμενος απίστευτα από το Καθεστώς, ήταν θετικά καταλυτική. 

Ο έρωτας των δύο νέων έγινε ικανός να υπερβεί όλα τα εμπόδια και η αγάπη τους έγινε το κλειδί, που ξεκλείδωσε εν τέλει όλες τις κλειδαριές του αρχοντικού άψυχου σπιτιού, τις υπαρκτές αλλά και τις άλλες, τις νοερές, αυτές που θέτουν οι άνθρωποι κλειδώνοντας την ψυχή και το πνεύμα τους. Γιατί τελικά το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να ζούμε κλεισμένοι στη δική μας πνευματική φυλακή.  

Το δεύτερο μυθιστόρημα εξιστορεί - εξίσου περιγραφικά έντονα τόσο - που και πάλι από αναγνώστρια μεταμορφώνομαι σε θεατή κινηματογραφικής ταινίας, όπως και στο 1ο μυθιστόρημα του Γιάννη Φιλιππίδη που διάβασα, ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΙΣ ΚΛΕΙΔΑΡΙΕΣ.

Έτσι κι εδώ στο ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΕ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ στην οθόνη του μυαλού μου παρακολουθώ τη ζωή ενός ζευγαριού πάλι, παντρεμένου όμως και συμπάσχω με το δράμα που ζουν. Εκείνη, η Αγγελική καθηλωμένη στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου μετά από κρίσιμη επέμβαση κι εκείνος, ο αγαπημένος της σύζυγος Γαβριήλ να καταμαρτυρεί σε ένα τετράδιο-ημερολόγιο όλη την τραγική κατάσταση και την.αγωνία του να μην τη χάσει, ως ύστατη προσπάθεια να μην παραδοθεί τελείως στην Μαύρη Άβυσσο της κατάθλιψης. 

Αν χάσει εκείνη, που περιγράφει πώς από παιδιά ακόμα έγινε το φως, το Κέντρο του Κόσμου του, παρ' όλες τις αντιρρήσεις της μητέρας της αρχικά, αν την χάσει θα χαθεί. Παρακολουθεί ο αναγνώστης τη ζωή ενός ζευγαριού μέσα από τις σελίδες του τετράδιου, την καταγραφή μιας αληθινής αγάπης με όλα τα προβλήματα που περνά, όμως η έκβασή της είναι η ψυχοσωματική πνευματική σύνδεση δύο φωτεινών πλασμάτων γεννημένα με δεκατέσσερις μέρες διαφορά στην ίδια γειτονιά. 

Στην εποχή  της δεκαετίας του '70, ο Γαβριήλ γεννιέται με ένα ιδιότυπο χάρισμα ' ν' ακούει τις επιθυμίες των άλλων, πράγμα που απέκρυψε από την Αγγελική. Άραγε αυτή η δύναμη θα καταστεί αρωγός στην κρίσιμη περίοδο αυτή, που η ζωή τους θα κρέμεται από μια κλωστή, όπως διερωτάται ρητορικά βέβαια κι ο ίδιος ο συγγραφέας ;

Ζωηρή, μεστή, μοντέρνα, ενδιαφέρουσα  ιντριγκαδόρικη γραφή, η οποία απλά αλλά καθόλου απλοϊκά μας ταξιδεύει, μας ταυτίζει με τους ήρωες του εκάστοτε βιβλίου του ο αξιόλογος λογοτέχνης Γιάννης Φιλιππίδης, τόσο έντεχνα δημιουργώντας μια θεατρική ατμόσφαιρα, σαν μιας αρχαίας τραγωδίας, ούτως ώστε όταν επέρχεται η Κάθαρση, ο αναγνώστης ανακουφίζεται και νιώθει εν κατακλείδι πλουσιότερος πνευματικά αλλά και ψυχικά. Το θαύμα της ζωής, τα απλά καθημερινά πράγματα γίνονται τόσο σημαντικά μέσα από το πρίσμα της αληθινής αγάπης και συμπόνιας για τον άνθρωπό μας. Την κόρη του ζευγαριού την ονομάζει Ελπίδα ο συγγραφέας, όχι τυχαία φαντάζομαι..Γαβριήλ, σαν τον Αρχάγγελο, που παραστέκει πάντα δίπλα της, τον σύζυγο κι αγαπημένο της Αγγελικής, αγνή αγγελική ψυχή, που δίνει μάχη να κρατηθεί στη ζωή και να επανέλθει φυσιολογικά όπως ήταν  πριν, όπως όλοι μας, υγιείς κι ανυποψίαστοι για το αναπάντεχο και το ευάλωτα ανατρεπτικό στοιχείο, αυτό που δύναται να αλλάξει όλη τη ζωή μας μέσα σε μια και μόνο άτυχη στιγμή.

Ένα ακόμη ευχαριστώ για τον πνευματικό πλούτο που απέκτησα αγαπητέ μου Γιάννη Φιλιππίδη, αυτό είναι εκτός από τις ευχές το γενέθλιο δώρο μου με το δικό μου τρόπο. 

Την αγάπη και την εκτίμησή μου πάντα.

Ιωάννα Γ. Χρυσάκη

14-4-2021