Κριτικό εντύπωμα της Ιωάννας Γ. Χρυσάκη για τη νουβέλα " ΣΤΗ..ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ " της Μαριαλένας Δισακιά

 Κριτικό εντύπωμα στο βιβλίο " Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ " , Εκδόσεις ΑΤΤΙΚΟΣ της εκλεκτής ποιήτριας-λογοτέχνιδας Μαριαλένας Δισάκια 

Είμαι τόσο συγκλονισμένη από την ανάγνωση του βιβλίου " ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ", από τις Εκδόσεις ΑΤΤΙΚΟΣ, της αγαπημένης μου φίλης, ποιήτριας, συγγραφέα Μαριαλένα Δισακιά. Ειλικρινά θα σας εκμυστηρευτώ, ότι είχα χρόνια να διαβάσω ένα βιβλίο ολόκληρο αμέσως, χωρίς ούτε ένα λεπτό διάλειμμα !

Συγκινήθηκα, χαμογέλασα, έκλαψα, πόνεσα, βίωσα τα συναισθήματα κυρίως της ηρωίδας Δάφνης, του συζύγου της Δαυίδ, του "μικρού πειρατή " κι ας ήταν μοναχά ένα μικρό νεογέννητο, της δεκαεπτάχρονης τοξικομανούς Ελένης, της Μαριάνθης επίσης εξαρτημένης από το αλκοόλ και ουσίες με τραγική κατάληξη, της Κατερίνας, του παιδιού της καρδιάς της ηρωίδας που αποκορύφωσε το δράμα με το απόλυτα απάνθρωπο, τερατώδες, άδικο ξέσπασμα λόγω του φόβου της εγκατάλειψης και της τραυματισμένης παιδικής της ψυχής.

Η συναισθηματική αποκλιμάκωση και ισορροπία επήλθε με την επανεμφάνιση του Δαυίδ, ως από μηχανής Θεού.

Νουβέλα 120 σελίδων κι εγώ θεατής ενός δράματος, καταστάσεων αλλά και θαυμάστρια του ήθους  θάρρους, ψυχής, αλληλεγγύης, ευαισθησίας, ανθρωπιάς της ηρωίδας που δρα συναισθηματικά αλλά και με σύνεση ακολουθώντας τον ανεκπλήρωτο πόθο της να γίνει βιολογικά μητέρα.

Ένας ελαφρύς πόνος στο στήθος μου έμεινε στο τέλος και ενώ η παραστατική της γραφή, λιτή αλλά έντεχνη μου ζωντάνευε μπροστά μου εικόνες, πρόσωπα, χώρους, αντικείμενα που τα έπλεκε κάθε φορά με το συναισθηματικό της κόσμο, (σπασμένα κομμάτια γυαλιών παντού συνδέονται άρρηκτα με το ράγισμα, το κομμάτιασμα της ψυχής της ηρωίδας μετά την άδικη χειροδικία εναντίον της, από το ίσως πιο αγαπημένο της πλάσμα στον κόσμο που γέμισε το άδικο κενό ).

Άδικο κενό, "η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη " αυτό αναφέρει συμβουλευτικά και η ίδια κάποια στιγμή στην ανήλικη Κατερίνα, που φρόντισε ως την ενηλικίωσή της,  για να εισπράξει τελικά το πιο πικρό αντίτιμο, συγχωρώντας την λέγοντας 

"τα παιδιά δεν φταίνε ποτέ ".

Τα πάθη της, η αγωνία για την πολυπόθητη μητρότητα, η συνειδητοποίηση ότι από μιαν εμμονή μπορεί να χαθεί, να διαλυθεί μια μεγάλη αγάπη ενώ τα παιδιά είτε βιολογικά είτε της καρδιάς κάποτε θα φύγουν, περνούν αβίαστα στον αναγνώστη. Από γραφόμενα της συγγραφέα μετατρέπονται ή εφάπτονται σε αγωνίες, βιώματα του αναγνώστη.

Κανένας Νόμος, κανένα Κράτος ή Συμφέρον δεν υποκαθιστούν την αληθινή Αγάπη, τη ζεστασιά μιας μητέρας, ενός ήρεμου σπιτιού.

Η Δάφνη είναι ΜΗΤΕΡΑ με κεφαλαία γράμματα, περισσότερο μητέρα από τις βιολογικά ανεύθυνες μητέρες που υπάρχουν σ' αυτόν τον Κόσμο, παραμελώντας, κακοποιώντας, αδιαφορώντας για τις ανάγκες ψυχικές και υλικές των παιδιών τους.

Ναι λοιπόν μια Γυναίκα που έχει στα έγκατά της την αγάπη για κάθε παιδί, που στερεί στον εαυτό της "την καλή ζωή " για να είναι παρούσα εκεί που τη χρειάζεται πάντα ένα παιδί η λέξη Μητέρα βρίσκει τον καθολικό ορισμό της.

Στον επίλογο μένει μια ανάμικτη γλυκόπικρη γεύση πάλι σε εναλλαγή όπως και σε όλη την πλοκή, κυρίως θέμα του' Μία ανατολή ακόμα αγναντεύοντας από ψηλά τη θάλασσα σηματοδοτεί μια νέα αρχή και το Τέλος του πονεμένου Εαυτού της.

Η λύτρωση, η κάθαρση αποπνέεται μέσα από μία συνειδητή επιλογή, ενός αέρα ελευθερίας, απεξαρτημένου από τη σκιά της μάνας, τα κοινωνικά στερεότυπα με θριάμβευση της ασύμφορης αγάπης.

Ο άνθρωπος είναι γέννημα των θεών του και οι θεοί γέννημα των ανθρώπων διάβασα κάπου ίσως με κάπως διαφορετική διατύπωση.

Η ηρωίδα μας είναι μία από αυτούς τους αθόρυβους μικρούς θεούς που κουβαλούμε πάντα μέσα μας.

Με τιμή κι αγάπη,

Ιωάννα Γ. Χρυσάκη