Κριτική της Ιωάννας Γ. Χρυσάκη για το θεατρικό έργο "Περιμένοντας τον Ζορό " του Γιάννη Φιλιππάκη

Θέατρο ΔΙΑ-ΧΡΟΝΟ-ΜΑΙΡΗ ΒΙΔΑΛΗ, Πυθέου 50-52, Ν.ΚΟΣΜΟΣ

ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΝΤΥΠΩΣΗ για το θεατρικό έργο του Γιάννη Φιλιππάκη  "Περιμένοντας τον Ζορό " της Ιωάννας Γ. Χρυσάκη

Στον Νέο Κόσμο εδρεύει ένα μικρό θέατρο με μεγάλες παραστάσεις και ερμηνείες.

Μπαίνουμε στη ζεστή είσοδο. Το μάτι μου κατευθείαν πέφτει στα καπέλα, τις τιάρες, στον κόσμο που εισέρχεται σε έναν παράλληλο νέο Κόσμο, τον μαγικό κόσμο του θεάτρου.

Η Κα Μαίρη Βιδάλη πανέμορφη, δεσπόζουσα οικοδέσποινα δια ζώσης και στις αφίσες από "Τη στρίγγλα που έγινε αρνάκι " του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ και άλλες σπουδαίες παραστάσεις...

Δεν θα δούμε Σαίξπηρ ή Ίψεν όμως. Ο φίλτατος φίλος λογοτέχνης και τώρα υποσχόμενος θεατρικός συγγραφέας Γιάννης Φιλιππάκης με ένα ζεστό χαμόγελο μας υποδέχεται, ο σκηνοθέτης-ηθοποιός-τραγουδιστής Χρήστος Κάλλοου σκηνοθετεί με μαεστρία το έργο, που ομοιάζει επιπρόσθετα με κλασικό θέατρο του δρόμου, η λογοτέχνιδα-κριτικός-θεολόγος, στο ρόλο της βοηθού σκηνοθέτη και φίλη μου, Χρύσα Νικολάκη με αινιγματικό, ζεστό χαμόγελο μας προϊδεάζει. Τους κεντρικούς ρόλους των τροφίμων επάξια ενσαρκώνουν οι ηθοποιοί :

Μάριος Κλήμης (πιάνο-ψυχίατρος )

Κατερίνα Κλήμη

Νεκτάριος Καλαϊτζάκης (Ζορό )

Βαρβάρα Αγουρίδα

Δανάη Νεονάκη

Χριστιάννα Φωτιάδη

Μουσική επιμέλεια : Άκης Μελής

Σκηνικά-κοστούμια : Χρύσα Δαπόντε

" Περιμένοντας τον Ζορό ", κωμωδία, από τα πιο δύσκολα, απαιτητικά είδη.

Το πειραματικό, διαδραστικό λαϊκό έργο με τρανταχτά στοιχεία γνήσιας επιθεώρησης ξεκινά μετά το τρίτο καμπανάκι! Καθόμαστε ενώ γύρω δεσπόζει το μαύρο σκηνικό, τρεις καρέκλες, ένα αναλόγιο στ' αριστερό μέρος της σκηνής και πίσω κυκλικά κάμποσα λευκά μαξιλάρια σαν κρίκοι αλυσίδας παραταγμένα στο πάτωμα...(σημειολογία :όργανα.ύπνου, βιολογικού, πνευματικού )

Οι ήρωες περιμένουν, όμως όχι μάταια τον Ζορό-αφυπνιστή-ελευθερωτή τους. Πολέμαρχο πάλι αποκαλούν τον ηγέτη της Ρωσίας Βλαδίμηρο Πούτιν σε ένα από τα έξ-υπνα ζωντανά και ηχογραφημένα τραγούδια τους λόγω της επίθεσης στην Ουκρανία. Το ψυχρό ψυχιατρείο, όπου κοιμούνται χρόνια τώρα οι συνειδήσεις ζωντανεύει. Οι τρόφιμοι ξάφνου αποκτούν την μεγαλύτερη διαύγεια του νου...Απελευθερώνονται από φοβίες, επιβαλλόμενες ύπουλα από την παιδική τους ηλικία προερχόμενες από ατομικές και συλλογικές τραγωδίες και άγχη...

Τρεις γυναίκες ή και Μία μαζί σε ένα τρίπτυχο νοητό αποτελούν το πατρόν της σύγχρονης γυναίκας μητέρας, συγκαταβατικής οικοκυράς του κόσμου τούτου, της γυναίκας με το σύνδρομο της απελευθερωμένης-λουσούς που απετέλεσε πρότυπο επηρεάζοντας τη γυναικεία νοοτροπία, τη γνωστή Κοκό Σανέλ ("Μια γυναίκα χωρίς άρωμα δεν έχει μέλλον " ) και της υπερευαίσθητης, ενοχικής σε βαθμό υστερίας με βαθύτερη ανάγκη της και στόχο τον έρωτα και την αγάπη.

Στην τελευταία επίσης έξοχη ερμηνεία τα μάτια της ηρωίδας είναι κατακόκκινα, ας υποθέσουμε από το κλάμα, την αγωνία και την αϋπνία. Κουνάει νευρωτικά το αριστερό της χέρι (της καρδιάς παλάμη, δάχτυλα ), διότι χρόνια ολόκληρα κρυβόταν πίσω από το δάχτυλό της. Φοβόταν να εκφραστεί. Να εκφράσει το δικαίωμά της στην αγάπη...Ώσπου ήρθε ο Ζορό. Ο ξενόφερτος ήρωας από το Μεξικό. Γοητευτικός, με το απλανές βλέμμα του τρελού, ενός τρελού που σκέφτεται επικίνδυνα και ήρθε επιτέλους να απαλλάξει το νου από την ενοχή, από τους φόβους, να γκρεμίσει την πνευματική φυλακή, να τους απελευθερώσει από τα κάγκελα του φρενοκομείου. Σε όλη την διάρκεια των γρήγορων, εναλλασσόμενων διαλόγων μεταξύ των θηλυκών κι όχι αρσενικών ηρώων (βλ. Μπέκετ, "Περιμένοντας τον Γκοντώ ") παρεμβάλλονταν τα λόγια του ψηλόλιγνου Λεοπόλδου-ψυχιάτρου τους που παρακολουθεί την ελεύθερη εκφραστικά συνεδρία τους, παίζοντας ενίοτε κομβικά στο πιάνο μουσική. Η μουσική, ως φάρμακο, εξημερώνει τα ήθη. Τι θα ήταν ο κόσμος χωρίς μουσική; μια άγρια ζούγκλα. Στα μεσοδιαστήματα παρεμβάλλεται "Αυτή "-Ο Τύπος, τα ΜΜΕ, τρομοκρατούν, βομβαρδίζουν, αγγελιοφόρος τραγικών, θλιβερών ειδήσεων, των πολέμων, του τρίτου παγκόσμιου των μικροβίων (κοροναϊός-αυστηρά μέτρα-μηνύματα ελέγχου των μαζών...). Τελικά εισχωρεί στην ομάδα των τροφίμων, ξυπνά, μετέχει, δρα κι αντιδρά μαζί τους. Ο Ζορό στην δεξιά πλευρά κοιτάει σαν νέος Δον Κιχώτης μπροστά, με το ίδιο απλανές βλέμμα του τρελού σε όλη τη διάρκεια του έργου, χαμογελά, σπάει τη σιωπή ρωτάει ευθέως τον ψυχίατρο-επίσημη επιστήμη ή κοινή ανθρώπινη συνείδηση, αν πήγε καλά η συνεδρία, παίρνει θετική απάντηση και ιδού το εισιτήριο προς την πολυπόθητη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

" Μια γυναίκα χωρίς άρωμα δεν έχει μέλλον ", μα και ένας Κόσμος χωρίς Τέχνη, χωρίς ελεύθερη σκέψη, χωρίς θάρρος, χωρίς πείσμα είναι μία ακόμα Φυλακή.

Συγχαρητήρια σε όλους για την άψογη σκηνοθετική, μουσική επιμέλεια, ερμηνείες εξαιρετικές σε κωμικοτραγική διάσταση και σε σένα δημιουργέ και φίλε Γιάννη Φιλιππάκη, καθώς διεβίβασες την κατάσταση της σύγχρονης τρέλας της Εποχής που ζούμε επακριβώς, με αναφορές σε προϋπάρχοντες συγγραφείς, Χόρχε Μπουκάι, Σαρτρ κ.α, ανακεφαλαίωσες, μετέδωσες το μικρόβιο της ανάγκης για αναμόρφωση της Κοινωνίας μας, μέσω της αγάπης, του ήθους, των υπέρτατων αξιών με κύρια την ελευθεροστομία και την πνευματική ελευθερία μέσω του πρώτου αυτού θεατρικού σου έργου.

Σπάστε τα κελιά, ελάτε να ενώσουμε τα χέρια, δεν χρειαζόμαστε ξενόφερτους "Σωτήρες ". Η ανάγκη για ελευθερία υπάρχει μέσα μας. 

Με πολλή εκτίμηση κι αγάπη,

Ιωάννα Γ. Χρυσάκη

Λογοτέχνιδα