Μοιραία νύφη

Του Κάτω Κόσμου θεά,  μοιραία νύφη,  στα μελανά του 'Αδη,  τα χρώματα ντυμένη.. 

Κατακόκκινα χείλη,  

πυρωμένα με λάβα καυτή.. 

Στάζουν,  σαν σκύβεις και φιλάς... 

Ο ίσκιος του,  βαρύς,  σκοτεινός  ...

Ο παγωμένος θεός... Πανώριος, τρομερός 

κ μανιασμένος... 

Σ αρπάζει,  σφιχτά σε αγκαλιάζει.. 

Σε ρίχνει κάτω και τα ξανθά μαλλιά σου αρπάζει... 

                     Θάνατος... 

Βουβός,  κωματώδης..... 

Ζάλη μελιστάλαχτη...... 

Θνητών η έκσταση....... 

Της Ευρυδίκης πλάνη, 

και του Ορφέα το πέρασμα σε άλλη διάσταση... 

Νεκρά,  άψυχα κορμιά που άλλοτε έσφυζαν 

απ΄ του Ερωτα το κύμα... 

Περνούν αντάμα τον Αχέροντα... 

Σιωπή,  ψαλμωδία νεκρική, 

λιβάνι κ θυμίαμα ....

Σπονδή,  λιποθυμία... 

Αγάπη μου......... 

Σε είδα !

Ιωάννα Γ. Χρυσάκη

Copyright 20/9/2017