Νύμφη και Πάνας

 Νύμφη και Πάνας

Ατίθαση είσαι ελεύθερη εσύ..

Μονάχη στα δάση σιγοτραγουδάς..

Σαν νύμφη γυρίζεις γλιστράς,

λευκή σαν το κρίνο μες το νερό.

Ο Πάνας πιο πέρα παραφυλά..

ύπουλα κοιτάζει και χαμογελά..

Ορέγεται τα κάλλη δικά του να γίνουν..

Πετιέται μπροστά σου μεμιάς ξαφνικά  

Μα αλίμονο τώρα να ξεφύγεις ζητάς.

Καυτά τα φιλιά του σου καιν' το κορμί

να γίνεις δικιά του πλησιάζει η στιγμή.

Οιμέ συμφορά που τον βρήκε τον έρμο θεό,

στο αίμα χαμένος τώρα μες το νερό.

Ας όψεται το κύπελλο με κρασί που κρατά, το πήρε κι ευθύς την κεφαλή του βαρά.

Τη δύναμη είχε να τη σκοτώσει μα βέλη τρυπήσαν με μιας την καρδιά καθώς είδε μπροστά του να αστράφτει η γαλανή της ματιά.

Τις ξέχασε όλες τότε με μιας εκείνος, ο Πάνας, ο ως τότε ακόρεστος θεός Έρωτας.

Ιωάννα Γ. Χρυσάκη 

15/12/20