Αφροδιτη και Πανας

 Αφροδίτη και Πάνας

Ω Κόρη του Ποσειδώνα ξακουστή !

Πανώρια Αφροδίτη !

Ξοπίσω σου τρέχουν θεοί, θνητοί ικετεύοντας  μ' ένα σου φιλί, τριαντάφυλλου ευωδία !

Λευκό και μαλακό με  τρυφεράδα του μωρού το δέρμα σου μοσχοβολά κι οι νύμφες το ζηλεύουν.

Τον Πάνα ξεμυάλισες μία φορά, τον άρπαξες απ' τα κέρατά κοιτώντας τον στα μάτια !

κι εκείνος τα  'κλεισε μεμιάς μην αντέχοντας τη γύμνια σου να εθώρει !

Άστραφτε τ' αλαβάστρινο κορμί, ξεχύνονταν πλούσια τα στήθη.

Η καρδιά του ανεστήθη !

Έτσι ακόλαστος μένει και τώρα .. μόνο με μια διαφορά..

Γυρνάει στα δάση να τη βρει, να της χιμίξει πάλι, του ξέφυγε με τέχνη πονηρά,

τον πόθο του τον άσβεστο ποια θα του σβήσει άλλη ;

Μάταια έρχονται τα θηλυκά..

Καμία δεν της μοιάζει, έτσι εγωίστρια, γλυκιά στου έρωτα τη μυρωδιά καμία δεν τη φτάνει.

Πονάει ο έρμος τη ζητά, βαριά αναστενάζει 

Νάτη μπροστά του ξαφνικά πανώρια τον κοιτάζει !

Αγέρωχη, τον θάμπωσε πάλι η θωριά της σαν κύματα πυρόξανθα χύνονται στα στήθη τα μαλλιά της. 

Όλο το θέαμα απερίγραπτο, θεϊκό, πονάει να την αγγίξει, 

μη φύγει πάλι η πλανεύτρα και χαθεί, 

η άκαρδη θεά-γυνή.

Με μια ματιά της όλο γλύκα γαλανή, δυο χείλη κόκκινα, ζάχαρη και κανέλα,

ενώθηκαν θεϊκά και φτάσαν ως την τρέλα.

8-1-2021

Ιωάννα Γ. Χρυσάκη

Πνευμ.δικαιώματα κατοχυρωμένα

Από υπό έκδοσιν νέα ποιητική συλλογή