Τριανταφυλλο, ρόδο και πνοή μου του Γεώργιου Μωραΐτη

"Τριαντάφυλλο, ρόδο και πνοή μου "

Αρνούμαι, να ζήσω με τη  φωνή της μόνο.

Φτάνει ψυχή μου, δε θα είσαι το πρώτο φιλί του χρονου.

Μια ζωή προσπαθώ να θάψω τα θέλω μου. 

Ο ήλιος δύει και το ανθισμένο κορίτσι κλείνει τα βλέφαρά του. 

Φτερά αγγέλου φορούσε η ψυχή της ψάχνοντας ρωγμές στα τείχη του ουρανού της.

 Ήδη η καρδιά μου φαίνεται κρυμμένη στο σκοινί του θανάτου. 

Με ποιες λέξεις θα μπορέσω να καλύψω το παρελθόν μου ;

Η απελπισία της καρδιάς μου παραφρόνησε. Επέλεξα να ζήσω με τους εφιάλτες.

Πώς να ανασάνεις μέσα στα βουρκωμένα μάτια μου ; οι μύθοι ψευδαισθήσεις.

Οι έρωτες αναιρούνται κι η ζωή αποκαλύπτεται.

Να 'ναι όμοια η αιωνιότητα χωρίς εσένα ;

Θεία έμπνευση είναι τα δώρα του έρωτά σου.

Με δάκρυα, ηδονής μια νύχτα θα σου πω

να είσαι  Τριαντάφυλλο  ρόδο και πνοή μου.

1-1-2021

Γεώργιος Μωραΐτης