"Χρυσή ευκαιρία "

 Επίκαιρο λόγω του σάλου που ξέσπασε για την "εκμετάλλευση " στον εργασιακό χώρο...

-Tι νόμιζες κοριτσάκι μου θα σε έπαιρνα στη δουλειά για τα ωραία σου τα μάτια ;

Eίπε το νευραλγικό άχρωμο, χλωμό ανθρωπάκι που καθόταν απέναντί μου στο μεγάλο γραφείο από δρυ στο βάθος. Άραγε να υπήρχαν οι λεγόμενες Δρυίδες ακόμα μέσα να καταμαρτυρήσουν ή και να με σώσουν από την υποκρισία που ξεχύλιζε την αμαρτωλή ματιά και ύπαρξή του ; σκέφτηκα. Αυτός θα με φάει με τα μάτια και συνάμα κοίταξα την είσοδο - σωτήρια έξοδο ακαριαία.

Ξαφνικά μου δίνει το τηλέφωνο, 

-Μίλα έχω Βέλγιο στη γραμμή in english please !

Aντέδρασα αστραπιαία 

- Ηello H...mis firm.. Aκολούθησε μία σύντομη εμπορική συνομιλία για κάτι υφάσματα που θα έστελναν με προτιμολόγιο για τον ίδιο κλπ.

-Συγχαρητήρια η θέση είναι επάξια δική σου  ! είπε με ενθουσιασμό ενώ έκανε ένα χαριτωμένο πήδο στην μεγάλη δερμάτινη μαύρη πολυθρόνα του μοιάζοντας γελοίος σαν αυτούς τους νάνους που κυνηγούν πριγκίπισσες, νεράιδες στο δάσος. Ενώ η μύτη του καθώς χαμογελούσε μου φαινόταν πιο σουβλερή από πριν. Δεν τον συμπάθησα απ την αρχή, απ την πρώτη ματιά αυτή η δήθεν εικόνα του σοβαρού επιχειρηματία, με έκθεση υφασμάτων σε εμπορικό  στο Μαρούσι και το μόνο που μ΄έκανε να νιώθω ασφαλής μαζί του ήταν η τζαμαρία γύρω απ το κατάστημα -έκθεση διότι είχα ορατότητα τι γίνεται έξω. Μια νεκρική παγερή σιγή επικρατούσε σ΄εκείνο το μέρος και ο χωρισμένος μ΄ένα παιδί όπως φρόντισε τότε στα δεκαοκτώ μου να μ ενημερώσει, μικροκαμωμένος άντρας με το ξελιγωμένο ύφος που μ΄ έκανε να νιώθω άβολα κάθε φορά που έριχνε τη ματιά του πάνω μου μ΄έκανε να θέλω να το βάλω στα πόδια.

Μα είναι δίπλα στο σπίτι σου μου έλεγε η μητέρα μου. Θα σου μάθει το εμπορικό πρόγραμμα και τη δουλειά μετά φύγε αν δεν σ αρέσει μικρή είσαι.

Έκατσα 2 εβδομάδες σ αυτό το περιβάλλον όπου δεν υπήρχε ψυχή άλλη ούτε ένας υπάλληλος, έμαθα τα βασικά από εκείνον σχεδόν ό,τι χρειαζόταν για μια αξιοπρεπή γραμματέα- εμπορική υπάλληλο έκθεσης υφασμάτων, ώσπου έσκασε το παραμύθι ...

-Πετάς ! μαθαίνεις γρήγορα εσένα εγώ θα σε κάνω διευθύντρια το μόνο που θέλω ως όρο να με συνοδεύεις στα ταξίδια μου στο εξωτερικό θα σε πηγαίνω στα καλύτερα μέρη, φυσικά ο μισθός σου με το παραπάνω και από δώρα ό,τι θες εγώ είμαι εδώ !

Να τα μας σκέφτηκα εκδηλώθηκε άρα είχα δίκιο που αισθανόμουν περίεργα, δεν ήταν ούτε η απειρία, ούτε η ιδέα μου. Έψαχνε για συνοδό ο τύπος, δεν ξέρω τι άλλο αλλά εκείνη τη στιγμή ήταν η ευκαιρία που ζητούσα.

-Διευθύντρια ε; σε ποιον στον εαυτό μου ; να διοικώ ποιον ; με δουλεύετε ; αφού δεν υπάρχει άλλος υπάλληλος εδώ. Ευχαριστώ για την εκπαίδευση είπα.  Σηκώθηκα κι έφυγα. Δεν θυμάμαι κι αν πληρώθηκα, μάλλον όχι για τις 15 ημέρες που ήμουν εκεί εργαζόμενη κανονικά υπό τις υποδείξεις του.

Ακόμα όταν τον σκέφτομαι νιώθω άβολα απ τα πιο κρύα και  άσχημα συναισθήματα που έχω βιώσει στην πρώτη μου απόπειρα για εργασία. Η " χρυσή ευκαιρία " να γίνω επίδοξη..συνοδός με όποιο κόστος είχε περάσει ανεπιστρεπτί.

Λίγα χρόνια μετά ο εν λόγω εργοδότης λόγω του πάθους του για το ωραίο φύλο κατέληξε να εργάζεται δεν ξέρω αν ήταν δικό του, σε τυροπιτάδικο. Δεν ξέρω αλλά χάρηκα όταν το έμαθα, η ζωή τα φέρνει έτσι, άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους κατεβάζει ας όψεται το χούι..

Ιωάννα Γ. Χρυσάκη

4/2/2020