Το καστρο

 Άγχος καθημερινό και κούραση.

Στον αγώνα της ζωής τρέχεις σαν χαμένος, στερημένος από τη σταγόνα, που απορρέει από μιαν άλλη ζωή...

Μια ζωή, που δεν σ" άφησαν ποτέ να ζήσεις.

Ξεκλειδωσε κρυφά την καγκελόπορτα, προσεκτικά, αργά...

Πέρνα μέσα από τους καταρράκτες των πυκνών κισσών και στάσου.

Δες για τι μεγαλείο σου μιλάω.

Το φωτεινό μου κάστρο δεν έχει τέρατα να σε περιμένουν...

Άνοιξε μην δειλιάζεις...η πόρτα σε περιμένει δεν ειναι κλειδωμένη...ανοίγει μόνο στις αγνές καρδιές...

Ψηλά κοιτάς μου γνέφεις ! Να ! βλέπεις τώρα δυο πουλιά λευκά να πεταρίζουν χαρούμενα στο πρώτο σκίρτημα της Άνοιξης...

Στο εσωτερικό του υπάρχει μια ροζ ολάνθιστη αμυγδαλιά, που ανυπόμονα προσμένει...

Νερό το δάκρυ σου, σταγόνα σταγόνα θα την ποτίσει, ζεστή η ανάσα σου....το χέρι σου απλώνεις και κόβεις το κλαδί.

Πόση αρμονία κινήσεων, χρωμάτων, αρωμάτων πανδαισία σε τυλίγει...

Χάνεσαι μες στο τριανταφυλλένιο χάδι της, πλανάσαι, αν νομίζεις πως θα ξεφύγεις...

Δεν θα θέλεις να ξεφύγεις...

Σαν κύμα η αγάπη της θα σε τυλίξει και θα σε παρασύρει στην πιο ζεστή γωνιά του κάστρου της' η φωτιά καίει εκεί αιώνια και σιωπηλά...

Υπήρχε πάντα εκεί ανά τους αιώνες, λάβα πυρακτωμένη γύρω της.

Ιωάννα Γ. Χρυσάκη

22-3-2017