Μάταια...της Ιωάννας Γ. Χρυσάκη

 Κραακκκ.. 

Πέφτει.. 

Σπάει.. 

Βήματα.. τρουκ.. Τρουκ.. 

Τρέχει.. 

Σκύβει.. 

Ξυστά περνάει το γυαλί.. 

Αίμα παντού.. 

Φωνές.. 

Ψάχνει.. 

Γυρνάει.. 

Πονάει.. 

Μαζεύει.. Γυαλιά.. Παντού.. 

Φωνές σιγοψιθυρίζουν.. 

Βουητό στ' αυτιά της..

Αέρας δροσερός επισκέπτεται το σαλόνι.. 

Απρόσκλητα τα δάκρυα κυλούν στα κατακόκκινα,  αναψοκοκκινισμένα μάγουλα.. 

Κρέμονται σαν κρύσταλλα στον πολυέλαιο

των ματιών της..

Ακόμα δεν τα μάζεψες; σιγανή ;

Η πάντα τόσο εκνευριστική φωνή του χλευασμού της..

Τα πετάει μακριά.. Εκσφεντονίζονται.. 

Αιωρούνται σαν σκόρπια λόγια, 

ανομολόγητα,  χαμένα.

Τρέμει, σφίγγει το πονεμένο χέρι..

Κατακόκκινη η γάζα - προστασία της πληγής της.

Φρρρρ..νερό τρέχει..

Ξεπλένει κόκκινο..κόκκινο παντού..

Τυλίγει σε λευκή καινή γάζα..

Σιγή..

Ήχος κυνός που γαβγίζει.

Η ΑΓΩΝΙΑ για το μετά.

Κι αν δεν υπαρξει μετά ;

Μετά Μάταια 'γιναν όλα αυτά..

Τα έπνιξε το αίμα της συστολής..

Κι η γέννα από αίμα δημιουργήθηκε..

Κι οι κόποι μιας ζωής με αίμα γίνανε..

Κι η φλέβα της αγάπης με αίμα εμποτισμένη.

Κομμένη άδειασε απ' το γυαλί της αμφιβολίας..

Και το δάκρυ αλμυρό καίει πάνω στην πληγή της.. που αιμορραγεί. 

Ιωάννα Γ. Χρυσάκη

Copyright 28/5/2017