Όνειρα τραυματισμένα

Κλείνω τα παράθυρα του μυαλού μου 

κι ο βίαιος άνεμος της σκέψης σου τ' ανοίγει.

Ο χώρος κι ο χρόνος χάθηκαν.

Να 'μαι πάλι μωρό παιδί αποτυπώνω

σε tabula rasa τη ζωή.

Είμαι μικρή, πολλή μικρή την πόρτα  του Ονείρου μου ν' ανοίξω.

Συνήθισα στην άλλη μου ζωή σ' ένα δωμάτιο Πρόσωπα,  Σκέψεις, Τοπία ακούγοντας εκείνη τη βελούδινη φωνή,  να ζωγραφίζω.. 

Παγίδα μου 'στησε ο καιρός γυρίσματα άτιμα που κάνει.. 

Να σ' ήξερα τότε, που ήσουν νεαρός κι εγώ γλυκιά και δροσερή,

ανέμελη σαν το πουλί,που δίπλα σου περνά και κύκλους κάνει.. 

Ήταν η Αγάπη μου τόσο κοντά 

κι εγώ έκανα άλλα όνειρα ξένα και μισά.

Τώρα ίσως είναι πια αργά..

Κείτομαι σ' όνειρα τραυματισμένα.. 

Ιωάννα Γ. Χρυσάκη

Copyright 2017