Πανσέληνος της Ιωάννας Γ. Χρυσάκη

Πανσέληνος

Κάθε που γεμίζει το φεγγάρι 

με αδειάζουν σκέψεις Σκοτεινές.

Πως τάχα η ζωή γελάει με τις δικές μου στιγμές

Δαγκώνει ο λύκος, κατάλευκα δόντια 

την κάτασπρη σάρκα κι αυτή στενάζει.

Απόκοσμη κόρη, πώς τάχα ψηλώνει εκείνον κοιτάζει. 

Στα μαύρα μαλλιά του κοράκι καθίζει

Τα μάτια του μαύρα, τη φυλακίζει

Απαλά της μιλάει και τη γητεύει

Μαζί του ξεχνάει τι την παιδεύει. 

Κι ειν' η αγκαλιά του σκοτάδι και χάος 

Το μυαλό της τής παίρνει μεμιάς γοητεύει 

η φωνή, το φιλί του την παρασέρνει 

Χειμώνας ήταν όταν τον είδε

 Άνοιξη τώρα μέσα σπαράζει

η ψυχρή η ορμή του την εκστασιάζει

Μέσα του καίει κι αυτό τον τρελαίνει 

Αυτό τ' άρωμά της ολύμπιο μοιάζει 

Αθώα η ματιά της πώς τον κολάζει.

Στα μαύρα σαν νύχτα, σκοτάδι και πίσσα

την συνεπαίρνει με ένα τραγούδι

Εκείνη γυρεύει

Μελαχρινός αναβάτης  στ' αλόγου τη ράχη

την παίρνει μαζί του στο φέγγος σαν λάμπει 

τη λαχταράει να μείνουν μονάχοι 

Πανσέληνα μάγια της κλείνουν τα μάτια 

Η θάλασσα αγκαλιάζει του πόθου κομμάτια 

Εκείνη ζητάει το φιλί του έρωτά του 

Με δύο ανάσες σαν μία να σβήνουν 

Ν' ανασταίνονται πάλι...και πάλι να φύγουν

Ιωάννα Γ. Χρυσάκη 

"12 μήνες μοναξιάς "

Πνευματικά δικαιώματα κατοχυρωμένα 

1η δημοσίευση 17-5-2022