Κριτική ανάλυση της Ιωάννας Γ. Χρυσάκη για το βιβλίο του Χρίστου Ρ. Τσιαήλη "Ψωμί ", Εκδόσεις Γκοβόστη

"Ψωμί " - Διηγήματα

Χρήστος Ρ. Τσιαήλης

Εκδόσεις ΓΚΟΒΟΣΤΗ

Κριτικό εντύπωμα

 Ευχαριστώ θερμά τον αξιότιμο συγγραφέα και πολύ αγαπητό μου φίλο Χρίστο Ρ. Τσιαήλη για τo πολύτιμο δώρο αυτό. Μετά από προσεκτική ανάγνωση έχω να καταθέσω το κάτωθι βιωματικό μου εντύπωμα :

 Καθώς εναλλάσονται ο χρόνος ( παρόν-μέλλον ), ο χώρος, οι καταστάσεις-ιστορίες, εναλλάσσεται και το πρόσωπο γραμματικά. Άλλοτε η έκφραση - διατύπωση του συγγραφέα παρατηρείται σε α πρόσωπο (Α κεφάλαιο : Το μολύβι ), άλλοτε σε β πρόσωπο ( Β κεφάλαιο : Φρούτο ) κι άλλοτε σε γ πρόσωπο ( Γ κεφάλαιο : Η σιδηρογροθιά ) και ούτω καθ εξής. Αυτό κατ εμέ δεν είναι τυχαίο. Όλα κι όλοι συνδέονται. Το Εγώ με το Εσύ και τον άλλον και το άλλο. Έμβια και άβια όντα αλληλοσυμπληρώνονται.

 Το βιβλίο " Ψωμί " κάθε άλλο παρά στατικό ή  " οκνηρό " μπορεί να χαρακτηριστεί. Παραστατική, ζωηρή γραφή, με συχνούς σύντομους ενδόμυχους διαλόγους συνεχούς αναζήτησης, που εξισορροπούν το μέσα κλειστό του σύμπαν με το άλλο, το Άπειρον. Γραφή καθημερινή, γοητευτική με αρσενική αργκώ ενίοτε, λόγια και φιλοσοφική, προσεγμένη μα και παράλληλα λιτή, μας μεταφέρει απ το παρόν στο μέλλον, σε παράλληλα θαρρείς σύμπαντα και καταστάσεις τόσο αβίαστα, μηχανικά και φυσικά, σαν το κλικ ενός φωτογραφικού φακού. Ζωή, ύλη, συναίσθημα, πνεύμα, άνθρωπος, ψωμί. Βιολογική ανάγκη, τροφή, ψωμί ζυμωμένο με κόπο, ιδρώτα, αγώνα στο Μαραθώνιο της ζωής. Συνάμα ψωμί ζυμωμένο μέσα σε μια αποθήκη-παγίδα. Ανθρωποπαγίδα βασισμένη σ ένα παράλογο, ύπουλο σχέδιο εξόντωσης της ανθρωπότητας. Ψωμί πνευματικό, ως μάνα εξ ουρανού η γραφή του Χρ. Τσιαήλη αποκαλύπτει τον καθημερινό μας αγώνα με τους προσωπικούς μας φόβους, απωθημένα και δαίμονες.

 Στο τέλος, επικρατεί η " κοινή λογική ", το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ως σχεδία διάσωσης από την τρέλα που δύναται η ίδια η ζωή με τις διαχρονικές και περιοδικές αντιξοότητές της να μας εξωθήσει αλλά και αλήθειες που πονάνε.

 Η πλοκή του βιβλίου εκτυλίσσεται στο μέλλον γύρω στο 2024 μ.Χ. κοντά στο Τώρα.

 Ο χρόνος αδυσώπητος, ανεπαρκής ταλανίζει το άτομο-συγγραφέα. Δεν του φτάνει μάς πσραδέχεται, ένα θνητό, " ευάλωτο " 24ωρο αποτυπώνοντας την αγωνία του σύγχρονου  ανθρώπου, εγκλωβισμένου σε χρονικά όρια με το φθαρτό του βίου και την αγωνία του αναπάντεχου...συγκοινωνούντα δοχεία τα σώματα, οι εμπειρίες ενώ η δράση του ενός επηρεάζει θεμιτά ή αθέμιτα την αντίδραση του άλλου. Π.χ βομβιστική επίθεση; ... Θάνατος πολλών.

 Είμαστε το Εγώ και πάνω μας οι άλλοι αντανακλώνται, ως το φως αντανακλάται στα γυαλιά του νεαρού. 

 Σε 1" ( δευτερόλεπτο ) μπορεί να συμβεί το   " αναπάντεχο " και το μοιραίο, όπως ένα βαρύ ατύχημα. Μία μαζική τραγωδία μπορεί να προκαλέσει κι αντίστροφα μια ατομική. Μεταλλαγμένο αλεύρι, μεταλλαγμένη ζωή και τρόφιμα. Ξενοφοβία, ρατσισμός, σεξισμός, φεμινισμός ζυμωμένα και σχεδιασμένα μ ένα αγαπημένο κόκκινο μολύβι σε ομόκεντρους κύκλους σε παραλληλισμό της κυκλικής κίνησης του ζυμώματος ψωμιού αλλά και της ίδιας της ζωής. Ζωή-θάνατος...θάνατος-ζωή.

 Αναλώσιμα στρατιωτάκια όλοι εμείς σε μια Matrix κατάσταση μπερδεμένη σε οικονομικά κυκλώματα και συμφέροντα. 

- Ποιος είσαι ; ρωτάει συχνά, αρχικά ο ήρωας και συγγραφέας τον εαυτό του. Η απάντηση ; : (....). Κλεισμένες οι δυο γυναίκες ( τίκτουν-γεννούν ) σε μια αποθήκη, προς το τέλος του βιβλίου, να ζυμώνουν ακούσια σαν υπνωτισμένες - αποχαυνωμένες απ το όλο σύστημα ( πλύση εγκεφάλου, ΜΜΕ, Ιντερνέτ κ.α ) τη μοίρα και την αλληλοκαταστροφή μας. 

 Πιο πριν ο συγγραφέας-ήρωας κλεισμένος στον πίθο ( πυθάρι ) του, ως άλλος Διογένης Κυνικός φιλόσοφος απωθεί - φιλτράροντας με τη δική του διανόηση κάθε κοινωνικοηθικοοικονομικοφυσικοφιλοσοφική κοσμοθεωρία επιστημονικής αλλά και μυθολογικής προέλευσης. Ο χρόνος στο          " Ψωμί " δεν υφίσταται στο τώρα αλλά στο πάντα και στο μηδέν. Ο συγγραφέας επαναστατεί αποκλεισμένος στον συμπαγή απ την απόρριψη κι αμφισβήτηση των πάντων πίθο του χωμένος μες το ηφαίστειο Έρεβος, ψήνοντας φυσικά το περίβλημα της δικής του κοσμοθεωρίας της ατόφιας απαλλαγμένης από ξένες ιδέες κόντρα στην Παγκοσμιοποίηση. Θέλει να διαφυλάξει εαυτόν και την ατομικότητα της σκέψης του. Αγωνιά γι αυτό ! Ακολουθεί πιστά την Αλήθεια με το μυαλό του, τη φύση και τους ανθρώπους, όπως γράφει, χωρίς ψήγμα ψέμματος.  Όταν όμως σπάσει το καλούπι-πίθος φτιαγμένο από χώμα και νερό, ως κι ο άνθρωπος, τότε συναντά την Αιώνια Αλήθεια, Εκείνον. Τον Δημιουργό του.

 Δυο γυναίκες ζυμώνουν τον όλεθρο, την καταστροφή του ανθρώπινου γένους εν αγνοία τους, αντιλαμβάνονται ξαφνικά την αλήθεια βγαίνοντας απ το κουτί που τις όρισαν, τολμώντας να επέμβουν εκούσια πια. Δίδυμοι άνθρωποι, που έλκονται σαν από μαγνήτη κι άλλοτε απωθούνται, δίδυμες ψυχές, δίδυμοι άγγελοι, Γαβριήλ και Μιχαήλ, μες την πλήρη μοναδικότητά μας, μοιάζουμε τόσο όμως...όσο και διαφέρουμε.

 Μες το απέραντο Σύμπαν αυτού του κόσμου, του ορατού και του αόρατου, απειροελάχιστοι αναμένουμε την ώρα που θα μας καταπιεί σαν μια μπουκιά ψωμί.

Με άπειρη εκτίμηση κι αγάπη,

Ιωάννα Γ. Χρυσάκη