Κριτική της Ιωάννας Γ. Χρυσάκη για το βιβλίο "Κομμάτια ζωής " της Πόλυς Μιλτου, Εκδόσεις ΕΛΚΥΣΤΗΣ

 "Kομμάτια Ζωής " - εκδόσεις ΕΛΚΥΣΤΗΣ, της συγγραφέως Πόλυς Μίλτου.

Όταν πήρα στα χέρια μου αυτό το βιβλίο - πόνημα "ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΖΩΗΣ " της συγγραφέως Πόλυς Μίλτου, ένα έχω να δηλώσω΄ δεν είχα ιδέα τι θα μου συνέβαινε κατά την ανάγνωσή του.

Είχα την υποψία ότι θα διάβαζα αληθινές ιστορίες ανθρώπων και προσωπικά βιώματα της ίδιας με τον ξεχωριστό μοναδικό της τρόπο γραμμένα, με μία δόση εντιμότητας, ευαισθησίας και αισθήματος δικαιοσύνης, που την διακατέχει κι ως προσωπικότητα. Φυσικά, ήμουν βέβαιη ότι δεν θα έλειπε η αναφορά στην κοινωνική υποκρισία, την απονιά και σκληρότητα των ανθρώπων απέναντι σε ευάλωτα άτομα και καταστάσεις δύσκολες, μα πάνω από όλα ότι θα διαφέντευε το συναίσθημα της αγάπης χωρίς ανταλλάγματα ή μάλλον με αντάλλαγμα την ηθική ικανοποίηση που λαμβάνει ο άνθρωπος δίνοντας απ΄ την ψυχή του αγάπη.

Δεν έπεσα έξω. Όμως δεν είχα ιδέα και καταθέτω δημόσια, μετά κι από δική της επιθυμία, το αναγνωστικό μου βίωμα. Υπήρξαν στιγμές, όπου με την τόσο παραστατικά, απλά και κατανοητά δοσμένη γραφή της αλλά εμπλουτισμένη και φορτισμένη με συναισθήματα τόσο έντονα περιγράφοντας καταστάσεις και περιπτώσεις ανθρώπων, που βίωναν ακραίες καταστάσεις πόνου, ψυχολογικής και σωματικής κακοποίησης, μοναξιάς, εγκατάλειψης, αρρώστιας, ορφάνιας, κοινωνικής υποκρισίας, ρατσισμού και βαναυσότητας, στη μέση του πουθενά κυρίως στην επαρχία, που έκλαψα. Έκλαψα πραγματικά γιατί ήταν σαν να ζούσα τα βιώματα των ηρώων/ηρωίδων του βιβλίου της. Ένα διήγημα με ιστορίες άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους που διαδέχονταν με μαεστρία μοναδική η μία την άλλη. Σαν τη ζωή μας. Πεθαίνει κάποιος κι εκείνη τη στιγμή γεννιέται ένας άλλος άνθρωπος. Συχνά η συνέχειά του. Τα συναισθήματα που εντυπώθηκαν στην ψυχή των ηρώων πέρασαν απέναντι και στη δική μου ψυχή, ως αναγνώστριας. Η Γέννηση, ο Θάνατος, πάλι η γέννηση, οι ήρωες, κυρίως τραγικοί εναλλάσσονταν σαν ταινία κινηματογραφική. Η αδικία, η κοινωνική κατακραυγή, η αναλγησία και η περιφρόνηση του οικογενειακού-κοινωνικού περίγυρου - ιδίως στην επαρχία -με την τάση της επίδειξης - μάσκας του είμαι τέλειος κι έχω την τέλεια εικόνα, άρα ο φτωχός, ο ορφανός, ο μοναχικός χωρίς οικογένεια, ο άνθρωπος με κάποια ειδική ικανότητα κι όχι ανάγκη, όπως λένε και θεωρείται άχρηστο προιόν κατευθείαν για τον Καιάδα, η κόρη που δεν γεννήθηκε γιος,  άρα κατατάσσεται στην κατηγορία των άχρηστων παιδιών, η κόρη της πόρνης που στιγματίζεται, ενώ η ίδια ήταν άγγελος, όπως κι έγινε με την αυτοθυσία της να σώσει ένα άρρωστο παιδί και η αγωνιώδης προσπάθειά της να ξεφύγει από το κύκλωμα   κάνοντας       μία " ανήκουστη " συμμαχία με έναν γιατρό με άδοξο όμως τέλος, καταπιεσμένες γυναίκες κακοποιημένες ψυχικά, σωματικά στην "ευυπόληπτη "  επαρχιακή χώρα, που με τη σειρά τους σκοτώνουν τα όνειρα των κοριτσιών τους διότι ήταν η αιτία του κακού που τις βρήκε, " το βάρος ", η υπερβολική γεμάτη κατάκριση για τον διπλανό θρησκοληψία και το συμφέρον στους εκκλησιαστικούς κόλπους, η συνειδητοποίηση της ηρωίδας ότι ορφάνια σημαίνει εγκατάλειψη κι αδιαφορία από όλους, ακόμα κι απ τους πιο στενούς συγγενείς που αυτόματα εξαφανίζονται στις δύσκολες ώρες κι άλλες αλληλένδετες μεταξύ τους ιστορίες αληθινές και τραγικές συνάμα-μαθήματα ζωής. Όμως πίσω απ το σκληρό πρόσωπο της ζωής, που δύναται να τσακίσει ό,τι πιο όμορφο κι ανθρώπινο ανθίζει μέσα μας απ τη στιγμή που γεννιόμαστε, η συγγραφέας  καταφέρνει να περάσει ένα θετικό μήνυμα ' να μη χάνουμε την ελπίδα. Όταν αναζητήσουμε το φως, ακόμα και την ώρα που τα έχουμε χάσει όλα στο χείλος του γκρεμού ή κρεμόμαστε πάνω από μια γέφυρα  και σκεφτόμαστε πόσο απλό θα ήταν να πηδήξουμε και να βάλουμε τέλος σε όλο τον πόνο, όπως έγινε και με το νεαρό δικηγόρο, έναν απ΄τους ήρωές της, κάπου σαν άγγελος εξ ουρανού, θες το πεπρωμένο του ;  τον σώζει η γυναίκα που αργότερα θα γίνει όλη του η ζωή κι εκείνος το "πεφταστέρι " της. Άνθρωποι μόνοι, απογοητευμένοι, τσακισμένοι ψυχικά, από ανθρώπινα ράκη πατούν ξανά γερά στα πόδια τους με το βλέμμα πάντα στραμμένο στο Θεό και λαμβάνουν την ευλογία της αντίληψης και κατανόησης του αληθινού νοήματος της ζωής. Άνθρωποι εξορισμένοι-διορισμένοι στην άκρη του πουθενά. Απογοητευμένοι, εκεί που έβλεπαν την επιφάνεια κι έδιναν έμφαση στην εξωτερική ομορφιά, στην επιφάνεια των πραγμάτων και των διαπροσωπικών σχέσεων, από εκεί που δεν το περίμεναν βρήκαν την ευτυχία και την εσωτερική γαλήνη, την μοναδική αγάπη και την ποιότητα ζωής που έψαχναν, που διψούσαν στα γεμάτα αγάπη και καλοσύνη μάτια μιας συντρόφου, που με τα στάνταρ της εμφάνισης που προτιμούσαν δεν θα πρόσεχαν ποτέ. Παραθέτω αυτό το θετικό μήνυμα αισιοδοξίας, το οποίο θεωρώ ότι θα ήθελε να περάσει και η ίδια η συγγραφέας φαντάζομαι : Η ευτυχία είναι ένα βήμα δίπλα μας και βρίσκεται στα απλά κι αφτιασίδωτα πράγματα κι ανθρώπους. Η ζωή είναι μια θάλασσα και οι στιγμές μας είναι τα κύματα. Μετά την τρικυμία έρχεται πάντα η ηρεμία και η αγάπη είναι το μόνο μέσο επιβίωσης.

Πόλυ Μίλτου. Η συγγραφέας που μιλάει για την αγάπη ! Το πιο πολύτιμο δώρο μετουσιωμένο σε ένα βιβλίο ψυχής - ανάγνωσμα. Κομμάτια Ζωής  αναπόσπαστα δεμένα με την ψυχή της συγγραφέως, που ήρθε να ταράξει τον δήθεν καθωσπρεπισμό, την υποκρισία μιας εποχής ξεπερασμένης πια, και να ανορθώσει πνευματικά την παραγκωνισμένη έννοια της αλήθειας, του αλληλοσεβασμού, της αυτοεκτίμησης, της αλληλεγγύης, της προσφοράς συστατικά απαραίτητα της Αγάπης χωρίς ανταλλάγματα κάτω απ το κάτοπτρο της ζωής της, που δεν κατάφερε να της στερήσει την Ανθρωπιά και τη μεγαλοσύνη της. Κομμάτια Ζωής, κομμάτια ψυχής χαρίζει μ ένα γλυκό χαμόγελο η συγγραφέας σε όλους εμάς...

Με όλη μου την αγάπη ένα ευχαριστώ φίλη μου Πόλυ για τα συναισθήματα και τα δάκρυα που κατάφερες να μου αποσπάσεις με την τόσο ζωντανή γραφή σου, σκληρή συχνά αλλά καθαρά λογοτεχνική.

Καλοτάξιδο εύχομαι ν' αγγίξει ολοένα και περισσότερες ψυχές. Εύχομαι μετά την ανάγνωση, έστω κι ένας από εμάς να αναθεωρήσει, να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Να μη χαθεί για πάντα η ελπίδα.

Με πεισματική πίστη στον Άνθρωπο,

Ιωάννα Γ. Χρυσάκη