"Σκοτεινή κουκκίδα " του Γιάννη Σμίχελη, κριτική εντύπωση της Ιωάννας Γ. Χρυσάκη

"Σκοτεινή κουκκίδα ", του Γιάννη Σμίχελη, εκδόσεις Βακχικόν.

Ευχαριστώ την εξαίρετη φίλη κι αρθρογράφο Jenny Koukidou, καθώς και τον δημιουργό της ανωτέρω ποιητικής συλλογής για την εμπιστοσύνη αλλά και την αναμονή της κριτικής μου εντύπωσης.

Μία "σκοτεινή κουκκίδα " είμαστε στο μαύρο, χαοτικό άπειρο σύμπαν που μας περιβάλλει, ως το φόντο του βιβλίου με τον ομώνυμο τίτλο.

Μας περιβάλλει μόνο; ή μήπως ενυπάρχει στο Είναι μας, μες στην ουσία της όλης μας ύπαρξης;

Από το σκότος εγένετο φως. Από το σκοτάδι της μήτρας μιας γυναίκας ερχόμαστε στο φως της ζωής. Γεννιόμαστε σαν θαύμα.

Η ύπαρξη του δημιουργού Γ. Σμίχελη επικράτησε μέσα από ίσως μια ενδόμυχη συνομιλία της υποψήφιας μητέρας του με το παιδί μέσα της κι επικράτησε η προσευχή της, ως τελική μοιραία απόφαση να γεννηθεί. Να έρθει στον απαράμιλλο αυτόν φρενοβλαβή κόσμο, πνιγμένο με τον ομφάλιο λώρο της απληστίας, κερδοσκοπίας, ανθρωποφαγίας, δουλείας, βίας, πολέμων...

Και με τα όνειρα για ζωή τι γίνεται;

Οι καλλιτέχνες πάντα αποδρούν, μες στην αδράνεια που προκαλεί η βάναυση καθημερινότητα... Αρνούνται το εξωτερικό χάος βυθιζόμενοι στο δικό τους εσότερο χαοτικό κόσμο και αναβαπτίζονται μέσω του έρωτα, της αγάπης, της άρνησης και της συνεχούς προσμονής, της μελωδίας της σιωπής των λέξεων, στο χαμό και στο ρίγος ενός φιλιού από χείλη ερωτευμένα, παθιασμένα ενώ μάταια προσπαθούν να αποφύγουν τον έρωτα (=πόνο ), η ηδονή, το όνειρο εν τέλει επικρατούν.

Χάος, άβυσσος η ψυχή μας, μα ακριβώς γι' αυτό ήρθαμε στον κόσμο...Για να αυτοκαταλυθούμε, αυτοπροσδιοριστούμε, να διαψεύσουμε το ψεύτικο και με όπλο την ειλικρίνεια να πολεμήσουμε και να νικήσουμε τους δαίμονές μας. Η δυστυχία του κόσμου τούτου έγκειται στην απληστία των ολίγων ισχυρών. Των νταβατζήδων μιας δήθεν εκπορνευμένης ελευθερίας ή μάλλον ελευθεριώτητας. Ο έρωτας απελευθερώνει, μάχεται τη χυδαιότητα και την υποκρισία και το τοπίο καθαρίζει,  γίνεται λευκό σαν το χιόνι που λιώνει σε ένα καυτό φιλί. 

Αψής, κοφτός, σταράτος, επί τω πλείστον ρέοντας αφηγηματικός, ενδοσκοπικός, σαν συνομιλία με τον εαυτό του - τι είναι άλλωστε η κάθε μορφή τέχνης;- ο γραπτός ο λόγος του Γιάννη Σμίχελη, σμιλεύει την δική του προσωπική κοσμοθεωρία. Ενίοτε χρησιμοποιεί και τη ρίμα, όμως προτιμά την αφηγηματική εξιστόρηση των εκ βαθέων εξομολογουμένων σκέψεων, ειρμών-συνειρμών και συναισθημάτων του υπό τη διαρκή επίγνωση του μαύρου φόντου που μας περικλείει, με διάχυτη τη μελαγχολία και την κρυφή, αμυδρή, μα μάταιη ελπίδα για αλλαγή προς το καλό, το αγαθόν αυτού του ανελέητου κόσμου.

Χάος-σκότος-πόλεμος-θάνατος παράλληλα με γέννα-ζωή-έρωτα-αγάπη το δίπολο που υπάρχει και ορίζει το προσωπικό, συνολικό και συμπαντικό μας γίγνεσθαι.

Matrix type σφαγή, όπως γράφω κάπου σε ένα ποίημά μου, η πραγματικότητα που βιώνουμε αβάσταχτα οδυνηρή. Ο έρωτας-ηδονικός πόνος και η αγάπη-βάλσαμο συστατικά που δίνουν χρώμα και πνοή στο απόλυτο μαύρο. 

Σελ. 84 :

" Είσαι το καταφύγιο στην παγωνιά της μοναξιάς

Πάω να ξεμυτίσω από την αύρα σου

και πέφτω στο παγόβουνο της πίκρας μου ".

Δεν θα προβώ σε τυπικές αναλύσεις αναφέροντας κι άλλους τίτλους, στίχους, σελίδες.

Θα παραθέσω μόνο αποσπάσματα της γραφής του εν λόγω δημιουργού, ως ένδειξη σεβασμού στο έργο του με τον δικό μου τρόπο. 

Τα μεγαλύτερα "φύγε " στον έρωτα τα λέμε από φόβο...Όταν η έλξη είναι μοιραία, σαν μαγνήτης. Το διαταύτα μου, όσων αφορούν στην ερωτική ποιητική του διάθεση. Η φυγή είναι διάχυτη ως απονενοημένο διάβημα μιας ηττοπαθούς ίσως στάσης, μην τυχόν βιώσει το αβάσταχτο  Τέλος σαμποτάροντας από φόβο, να χάσει το νόημα της ζωής του, εμμένοντας στην λογική του συμβιβασμού. Η δύναμη του φιλιού απερίγραπτα ισχυρή όμως. Η ευαισθησία μάς παίζει περίεργα παιχνίδια αλλά ευτυχώς από αδυναμία εξελίσσεται τελικώς σε δύναμη. Το ρίσκο έχει τη γλύκα, αυτό είναι τελικά που μας αναδύει από το σκοτάδι και τη μιζέρια της επιβίωσης.

Ο πόλεμος, η φτώχεια, η αδικία, η βρωμιά που καταπονεί το ανθρώπινο γένος υποχωρούν μπρος το θαύμα του έρωτα και της αγάπης. Εμπρός στο θαύμα μιας ζωής, που είτε το θέλουν είτε όχι αποφασίζει να γεννηθεί, σαν την ελπίδα από ένα αέναο κουτί της Πανδώρας υπό το βλέμμα ενός Θεού αναγκαίου για την επιβίωση.

Διαβάστε εν κατακλείδι τα αποσπάσματα που παραθέτω και σχηματίστε το δικό σας ονειρικό σύμπαν παράλληλα με του ποιητή Γιάννη Σμίχελη.

Σελ.46 :

"Έχω την κουκκίδα σπιτικό μου

φυλαχτό και κρυψώνα

για να μην υποκύψω 

στον αφανισμό μου "

Καλοπόρευτο εύχομαι εν μέσω νυκτός  αναμένοντας την αυγή ( κσρμική σύμπτωση ; ) και στο λογοτεχνικό μας σύμπαν, το οποίο φαντάζει σαν μία ακόμη γαλάζια κουκκίδα στο χάος της Γνώσης...

Με εκτίμηση,

Ονειροβάτης συνοδοιπόρος

Ιωάννα Γ. Χρυσάκη